Ghetto

Rafaël. Nee. ’t Is ’n aandenken van je móéder.

Rose. Bewaar jij ’t. Als ’k jóu heb, heb ’k geen aandenken noodig.

Rafaël (het in z’n zak stekend). Laten we zeggen ’n talisman — en ’n teeken — van hoe ’t misschien

— misschien — eens overal zal gaan. (glimlachend). Elk huis z’n kruis zeggen ze. Elk huis zónder kruis

— maar mèt genegenheid voor anderen, willen we hopen. Nou? Moet ’k nog lang____

Rose. Lieve, beste Rafaël (wil hem omhelzen).

Rafaël (haar weer tegenhoudend). Nee, even nog! Zul je nooit meer ’t woord uit je mond laten vallen, dat je daar straks in je boosheid gezegd heb? Nooit weer zoo klein zijn voor jood te schimpen?

Rose (lachend). Nooit meer.

Rafaël. Goed. ’k Neem de belofte van je lippen. En die neem ’k nog eens. Want ’n tweede keer — ’n tweede keer, versta me wel — zou ’k ’t niet als ’n boosheid, niet als ’n domheid voelen — maar als iets anders — dat ons sterker van mekaar zou halen

— dan — dan bedrog of overspel. Begrijp je?

Rose. Ik begrijp alleen dat ’k van je hóü.

Rafaël. Houen is niet genoeg, Rose.

53