Ghetto

Rose. Je weet ’t  O, ze halen je van me af____

Ik ben bang voor je vader, durf ’m niet anzien. Alles hoort-ie in m’n stem.... Wat moet ’r van me worden! Als ze ’t begrijpen zetten ze me op straat. Zij hebben rechten. Voor mij ’n ander. En dan?En dan? Ik wou dat ’k niet geboren was. Dat hoort God!

Rafaël. Nou heb ’k je aangehoord. Zie je — ik glimlach. ’k Glimlach omdat je bang ben voor ’n meisje dat ’k niet ken, misschien èèns heb gesproken.

Rose. Zoo gaat ’t altijd bij____

Rafaël  Bij ons.

Rose. Bij jullie. Heeft Meijer z’n dochter niet — gekoppeld an den zoon van Markus? Hadden die twee mekaar ooit gezien? Hebben de vaders ’t niet in orde gebracht? Rafaël belieg me niet!....

Rafaël. Ben ’k zoo week, zoo karakterloos dat je spoken ziet waar ze niet zijn, dat je maar één oogen-blik kan denken, dat ik.... ik.... ik! Hahaha! — Ik verkocht! — Ik die begin te leven! Ik hokkend met zóó’n vrouw! Ik bruidcenten tellend! Ik, ingezegend! Ik die geen jóód meer ben! Ik m’n nek buigen! En gaan we niet hier vandaan?

Rose. Is dat waar?

Rafaël. Eergister heb ’k m’n vader gezegd, dat’k niet langer blijf.

4    49