Ghetto

baal. — De baal kwam — werd op de bascuul geschoven — wéér bedrukte je voet ’t blad — wéér nam je wat je niet toekwam. Ik hoorde den koopman verwonderd spreken dat de balen zoo zwaar waren; wantrouwig bekeek-ie de schaal. Jij, stond zwijgend, met gevouwen handen — je stond zóó verlaten, zóó rampzalig met je enkel-witte oogen, dat niemand aan jou dacht — ’n hulpelooze blinde. En bij elke schaal herhaalde je ’t — óver de twintig maal. Twintig maal! Twintig maal je stelende voet en je dooie oogen, je bewusteloos meeleven, je misbruik maken van 'n ramp, je misbruik maken van ’t meelij van andren! — Nou weet je een hoofdzaak. ’k Heb zitten huilen achter de loods — zoo mal was ik toen. Twee uur later zijn we naar de kerk gegaan, zooals eiken Vrijdagavond. Je zat naast me. Ik bad niet. Telkens keek ik naar je oogen om er iets in te vinden, om er ’n uitdrukking in te zien — telkens zag ik het wit, ’t wit zooals ’t geglansd had toen je bij de bascuul naar den hemel stond te kijken. — ’t Was ’n bleeke hemel met ’n énkele streep: zóó, zóó sterk is ’t me bijgebleven! — Van de kerk gingen we naar huis. De sjabbestafel wachtte. Je klaagde, dat ’k stil was. Ik was stil. Je zei brooge. Je doopte ’t brood in ’t zout. En aldoor keek ik, kéék ik. ’t Lamplicht scheen in je oogen. ’t Lamplicht gaf ’r denzèlfden glans aan — als de hemel. Je wierp ’n glas om — wat nooit gebeurde. En ’k voelde niks. Je was geen blinde meer voor me. Je was ’n.... Je

was ’n  Waarom zal ’k verwijten, schimpen?

’t Is gebeurd. Honderd keer na die eerste heb ’k ’t zelfde gezien. Ik wou je vervangen, zélf ’t

40