Ghetto

Sachel. Hou je mond! Dat vraag ik je niet!

Rafaël. Toen kwam de dag  ’n Vrijdag, als

vandaag — ’k Was begonnen je in de zaak te helpen.... Je had ’n partij goed verkocht — ’k weet niet meer wat. — De schuit lag voor de loods — de knechts stouwden de balen, ’k Ziè t gebeuren. Jij stond bij de weegschaal. Je zag me niet: had me niet hooren loopen. Niémand zag me: ’k was in de scheemring van de loods. Jozef, de knecht, las ’t gewicht — zelf schreef jij de getallen. Ik keek naar je met ’n zoo groote genegenheid, ’n zoo groot medelijden. Je had zooveel wil — je droeg ’t ongeluk zoo dapper, ’k Zag je vingers bevend over ’t papier bewegen — ’k wou naar je toekomen en zeggen: laat mij ’t schrijven — vermoei je toch niet . Maar op eens zag ik iets, iets dat me dee schrikken, me terugdrong naar de scheemring. ’r Werd ’n baal gewogen — Jozef en de koopman bukten naar de gewichten — en terwijl — tastte je voet naar de schaal — bleef er op drukken. Ze wogen je voet mee. Niemand lette op je. Ze hadden vertrouwen in je blinde oogen. Je stal. Je was ’n dief____

Esther. Dat lieg je! ’k Zou me schamen zulke leugens te zeggen!

Sachel. Laat ’m gaan  Laat ’m uitspreken....

Rafaël. Ik lieg niet! Loog ik maar! — ik dacht dat ’k me vergist had, bleef angstig wachten op ’n tweede

39