Kamertjeszonde

Schud jij de stenen... Rebecca die wou net in d’r bed stappen, toen ze ruzie met Leip kreeg. Jij mot de kaars uitblazen zei Leipie. Als ik mesjog-ge ben zei Rebecca, da’s jouw werk van iedere avond. Nou ik verdom ’t, zei hij. Een kwartier lang scholden ze mekaar uit. Toen werd Rebecca zo nijdig, dat ze hem voor vlooienknapper uitmaakte. Vlooienknapper! Vlooienknapper! Zeg dat nou nog es, zei Leipie woedend. Vlooienknapper! Heb nou nog es het lef! Vlooienknapper! zij weer.Zal je je smoel houen ? Vlooienknapper! Kwaadaardig smeet ie d’r van de trappen. Met een ge-broke poot lee ze benejen. Zó, zei Leipie. Vlooienknapper! Vlooienknapper! Vlooienknapper! gilde Rebecca. Wil je je bek houen ? riep Leip nog es. Vlooienknapper! Leipie holde de trap af, pakte d’r in d’r nek, smeet er op straat. Vlooienknapper! Vlooienknapper! Hou je je smoel, ja of nee, schreeuwde die. - Vlooienknapper! Vlooienknapper! Vlooienknapper! Wel-verdomd zei die. Razend sleepte die d’r bij d’r lurven naar het kanaal

- ze woonden bij de Kanaalweg en gaf d’r een douw. Ze dreef eerst op d’r rokken en gilde: Vlooienknapper! Vlooienknapper! Vlooi-en-knap-perr! Toen zonk ze langzaam. D’r hoofd was nog boven water. Vlooienknapper. Hou je nou je bek? Vlooienknap!... D’r hoofd zonk weg. D’r handen staken nog boven het water uit. En toen in d’r doodstuip knapte ze nog met de nagels van d’r duimen en nog es en nog es, tot ze helemaal zak te !’-^cHéhéhé!’

- ^cHahaha!’ ‘Hahahaha!’ ‘Héhehehe!’ - Die het vertelde was een zwarte joden commis-voyageur met een verwarde, dichte kroeskop, een zinnelijk bleek gezicht en listige oogjes. Zijn verhaal dee die voor al de mensen in de kamer en keek rond of ze lachten. Wat een gezellige mense om mee te tafelen, wat zouden d’r nog een moppies kommen! Wat een dolgezellige boel! - ‘Dubbel zes’... - ‘Zesblank.’.. - ‘Zes vier’... - ‘Mot ik weer ko-pe! - Wat een pech!’ - ‘Kén je nou makkelijker kopen, Zak? Da’s kope zonder betale!’ - ‘Ik pas.’ ‘Zes twee.’ - Watte! Was dat niet haar stem. Was ze daar niet? Dat móést ze wezen. Aangenaam, rustig gevoel nu je haar wist achter de deur. Het raam uitkijken. Doen alsof je niks zag. ‘Hee-ee!’

‘Hee!⁵

‘Gut, ben jij hier!⁵ ‘Ik eet hier.⁵

‘Ben je voor mij overgekommen ? Hé, wat overdreven!’

‘Voor jou? Wel nee. Welnéé. Ik heb hier een vergadering...’

‘Een vergadering ?’

‘...Toen ben ik om half zes even in de Bodega geweest om te zien...’

‘De Bodega ? Zou ik daar kommen ?’

‘Je zei zo iets...⁵

7i