Kamertjeszonde

zo niet?⁵ zegt hij. - ^cNou een vrouw... een vrouw...’ - ^cZe is verdomd mooi’. - ‘Mooi is het woord niet... knap.’ - ‘Je mag je sokken wel es laten stoppen. Ik zie meer vlees dan sok.’ - ^cLeg je goed?’ - ‘Best! Heerlijk! Geef Mei es an.’ - ‘Ga je nog lezen!⁵ - ‘Effen... Wat is dat mooi, hé...⁵

Een nieuwe lente en een nieuw geluid:

Ik wil dat dit lied klinkt als bet gefluit,

Dat ik vaak hoorde voor een zomernacht,

In een oud stadje, langs de watergracht -In huis was V donker, maar de stille straat Fergaarde schemer, aan de lucht blonk laat Nog licht, er viel een gouden blanke schijn Over de gevels in mijn raamkozijn.

Ik zit met m⁵n benen hoog opgetrokken. Hij leest vrij goed. Na een regel of tien houdt ie op...

‘Wil je geloven, dat ik zo moe ben, zó zenuwachtig, dat ik zou kunnen huilen!⁵

‘Ga dan slapen, ouwe jongen.⁵

Ik stop de deken om z⁵n schouders, stap in bed. Gaar, óvermoe luister ik naar de vogels, soes met een loodzwaar gevoel in het hoofd. Vóór scharrelt hij.

‘Wat heb je nóu weer ?⁵ vraag ik ongerust.

‘Niks.⁵

De klep van mijn inktkoker tikt neer. Wat doet die jongen een malligheden!

‘Zou je niet gaan slapen, Scherp. Het is bij half zes !⁵ ‘Ja! Eén ogenblikkie!⁵

Ik kan haast niet geeuwen zó strak is mijn gezicht. O, wat heb ik een slaap.

‘Slaapje al, Alf!⁵

‘Nee. Wat motje nou nog?⁵

‘Zou het zó goed zijn ?⁵

Wat een grappige jongen. In zijn hand houdt hij een briefen met zijn afgezakte broek staat hij dood-ernstig voor te lezen:

‘Weledele Heer - da⁵s me beroemde ouwe - Weledele Heer.

Deze is alleen dienend u te confirmeren, dat ik niet langer gebruik zal maken van uw gastvrijheid. Ik zal voortaan mijn leven inrichten zoals ik het wil. Ik woon samen met mijn vriend Alfred Spier, waarheen u mij gelieve te adresseren de hemden, de onderbroeken, kousen en flanel

65