Kamertjeszonde

‘Wie mot u?’

‘Moos Scherpenzaal, woont die hier?’

‘Wacht u effen.’

Gehol naar binnen op mijn blote voeten.

‘Scherp! Scherp! Sta op! D’r uit! Daar is je vader!’

In een ommezien staat Scherp in zijn hemd op het zeil.

‘Ben je bedonderd!’

‘Op me woord! Het is je ouweheer.’

‘Hoe ziet hij er uit ?’

‘Een gouwe lorgnet.’

‘Je ben dol... Da’s me ouwe niet.’

‘Nou maak dan zelf maar open. Dan is het een ander. Hij mot jóu hebben.’

‘Wie kan dat zijn ? Me oom ?... De boekhouer ?’

‘Kleeje maar an!’

‘Zeg hem dattie terug mot kommen.’

‘Je kan toch niet weten wat ze te zeggen hebben. Ik zal hem zolang voor laten.’

In mijn sjamberloek, mijn blote voeten in pantoffels, ga ik nog eens naar de deur.

‘Mot u Scherpenzaal spreken ?’

‘Jawel. Moos Scherpenzaal.’

‘Wie kan ik zeggen.’

‘Dat doet er niet toe.’

‘Ik moet uw naam weten, anders heeft meneer belet.’

‘Mijn naam is Kaan.’

‘Komt u soms met een kwitantie ?’ vraag ik angstig.

‘Nee, meneer.’

‘Wilt u dan maar meegaan. Eerste deur links. Meneer komt dadelijk bij u.’ Ik laat hem in de voorkamer, neem alle papieren van Scherp mee. Je kunt niet weten. Hopen mensen gappen brieven van een ‘dichter’. ‘Scherp, daar is ene Kaan.’

‘Kaan ? Me oom! Wat mot die lamstraal ?’

Voor de keukenspiegel droogt hij zijn hoofd, haalt een kam door zijn haren, gaat naar de voorkamer. Ik lig languit op de canapé. Lees De Telegraaf ‘Alf! Kom es hier!’

‘Wat is er?’

‘Kom maar binnen. Me neef wou zo graag met je kennis maken.’

‘Ik wist niet meneer, toen u de deur openmaakte, dat ü meneer Spier ben.’ ‘Wilt u asjeblief niet naar me toilet kijken... Ik kom pas uit me bed.’

117