Kamertjeszonde

‘Opa het gezeid, dat ik het niet zeggen most... Maar je mag niet snoepen, wel, mamma?’

‘Nee, lekker dier. Ben je klaar ?’

‘Heb u een stukkie papier, mamma?’

‘Doe ’t maar met je hemmetje, nest.’

Eindelijk lag ze in de alkoof.

‘Mamma!’

‘Ja, wat is er nou ? Ga nou slapen!’

‘U heb me niet gezoend.’

‘Daar dan!’

‘Nou. - Hoe vin je d’r ?’ - vroeg Georgine zacht.

‘Een schat. Wat een goddelijk kind.’

‘Op wie lijkt ze ? Op mij of op hém ?’

‘Op jou. Enkel op jou.’

‘Drink je je konjak niet uit ?’

‘Ja zeker.’

‘Mamma!’ - riep Ka nog eens uit de alkoof.

‘Nee. Nou motje slapen hoor. Anders wor ik boos.’

‘Ik heb zo’n jeuk.’

‘Krab je dan maar!’

‘Nou-ou! D’r springt een vlo. Kom nou effen krabben.’

‘Is het zo goed ? Nou slapies doen.’ ^cBen u boos! U ben altijd boos op me.’

‘Nee. Ik ben niet boos. Ga nou slapen ? Dag!’

‘Da-aaag!’

‘Wil jij niet op de canapé liggen ?’ vroeg ik Georgine. ‘Ben je moe?’

‘Dood op. Ik weet niet van wat.’

‘Van de zeelucht.’

‘Kom je bij mij nou ook es ?’

‘Zachies wat. Ze kunnen achter de alkoof alles horen.’

‘Je ziet bleek. Ik zal maar heengaan, hé ?’

‘Liever wel. Ik heb ’s avonds weinig visite. Zulleke mensen zoeken overal wat achter... Zet je kraag op... Het is buiten koud... Wil je nog niet eerst een konjakkie?’

‘Nee.’

‘Dag Alf.’

‘Dag Georgine.’

‘Waarom kijkje me zo an... Wil je me... Wil je me...’

Half knielend om bij haar mond te komen, gaf ik haar een zoen, een verlegen zoen op kouwe lippen.

115