Voetje (serie Heijermans' Camera)

7

meen-ongenietbaar, dat 'k bij herhaling kleine, onwaardige leugens bedacht om zakenreizen te ondernemen. En als ik terug móést, bestapte ’k de trap met schoenen zoo zwaar of 'k 'n duiker was, boven ’t water op-klauterend. ’k Mag je die lieve ervaringen nu wel zonder schijn van kwaadspreken vertellen, omdat de zij, waarvan ’k spreek, op het oogenblik de zeer gelukkige vrouw van ’n ander is ... ’k heb ze bij de trouwplechtigheid in de Nieuwe Kerk eerlijkgemeende bloemen gestuurd...

Toen, op dien malschen Zondagmorgen, waren we beiden plezierig-z w ij gend opgestaan, ’t Waarom, de intense oorzaak, de diepere kern, etcetera, weet ik niet meer. We pleegden dikwerf te zwijgen. We zwegen soms dagen, bij het tweede ontbijt, bij het middagmaal, bij het souper en in de schoone groepeering van de schattige lits-jumeaux. We zwegen soms zóó benauwend-lang, met variaties en beginselvastheid, dat ’k in m’n eentje smakelijk hardop kon vloeken, om ’t geluidsevenwicht te herstellen. Vrienden, die bij mekaar kunnen zwijgen, bereiken ’n graad van gevoels-verteedering, die je niet hoog genoeg kan schatten. Getrouwde lieden, die ’t maniakaal doen, die elkander cellulair in zwijgenis sluiten, zijn zoo zielig verdord, dat de takken door ’t eerste ’t beste rukwind je kunnen breken... Welnu, op dien gezelligen Zondag hadden we in wrokjes en verbitterdheid nog geen woord aan elkaar gespendeerd. We stonden zwijgend op ’t achterbalkon van de tram naar ’t Centraalstation. We zwegen in den coupé. We zwegen op de wandeling naar de villa Rêve de Bonheur. En eerst in de vestibule van die Rêve de Bonheur, toen we de vrouwtjes aan elkaar voorstelden — Frans en ik — wisselden wij geverniste huwelijks-woordjes, om de gastvrouw en gastheer niet het profond négligé van onze innerlijkste gesteldheid a prima vista te openbaren.

Gree, de nog vrij jonge vrouw van m’n kostelijken schoolkameraad, maakte 'n prettigen, vroolijken indruk. Ze zei allemaal knusse dingen tegen V man, herhaalde om de zooveel zinnen 't zachte: „nietwaar mannie?” — „is ’t niet zoo, mannie?” — „ben je ’t niet met me eens, mannie?” — „wat is jouw opinie, mannie?” — en dat alles met ^Jn stem, die me afgunstig maakte, die me waarachtig op dien smeltenden Zondagmorgen, daar