Voetje (serie Heijermans' Camera)

6

ons niet tezaam had gebracht, zouen we ieder in ’n ander weerbarstig aard-plekje de levens-verdwazing hebben uitgeleefd...

In 'n stampvollen spoorwegcoupé zaten we na ’n reeks verwelkte jaren over mekaar. Hij sprak me aan — hèm had ik niet herkend, ’t Mager jongenssnuit met de donkere droom-oogen was door ’n vollen baard opgeslokt. Of ik 't was ?... Of ik 'm niet meer herkende?... Of ik me niet meer herinnerde hoe-ie op 'n winterschen dag bij ’t overstappen in de roeiboot over boord was geraakt en bij 'n boer had staan bibberen van de kou in z’n kaduuk flanelletje, terwijl z’n goed werd gedroogd?. .. Ja, nu wist ik er alles van — en ofschoon de keurig-gekleede, met den vollen baard je aandeed als 'n onbekende, drukte je ’m met gretige warmte de hand, omdat er ’n sfeer van superbe jeugdherinnering, jeugd-geur jeugd-vreugde, bij ’t oprakelen der kinderavonturen om 'm heen kwam.

We aten samen in de P a y s - B a s en toen we afscheid namen, beloofde ik de „relatie” — let op de ontreddering, Samuel! — aan te houden en ’ns bij hem op z’n buiten in Hilversum te komen dineeren. Dat wil zeggen met m’n vrouw, om met hem en zijn vrouw kennis te maken.”

„Ben je gelukkig getrouwd?”, had hij me gevraagd.

„Ben jij ^,t?” had ik hem ontwijkend geantwoord.

„En omdat de onderbroken jongensvriendschap niet in ’n vloek en ’n zucht tot de bezadigde, bezonkene van den rijperen leeftijd volgroeide, zei en we mekander niets meer over de wederzij dsche vrouwen hoewel we beiden door ’t gezwijg en 't ontwijken voelden dat we elkaar in die richting niet te veel prettige confidenties hadden te doen.

Kort en goed, ouwe Samuel, op 'n malschen Zondag gingen mijn vrouw en ik met den trein naar Hilversum. Op 't laatste moment had 't geen haar gescheeld of mijn vrouw had me alleen laten trekken, ’n Huwelijk is zoo niet altijd dan toch dikwijls ’n moeielijk ding — 't aimabel gekoppeld blijven van twee antipoden, die uit gewoonte-sleur hutje en mudje bijeenhouden — en met elkander 'n kwakkelreis haar ’t zure einde volbrengen. Mijn „petite femme”, lastig, humeurig, jaloersch op m’n vrienden, kennissen, zelfs op m’n hond, was in die dagen zoo onge