Voetje (serie Heijermans' Camera)

„Hij was,” vertelde Hans: „eens een van m'n beste, hartelijkste schoolkameraden, maar door ’n klein dubbel-pijnlijk incident vervreemdden we voor goed van elkaar... Laat ik pro-beeren ’t je zoo te biechten, ouwe Samuel, dat *t geen te schun-nigen indruk maak ...

Na de Hoogere Burgerschool waren we mekander kwijt geraakt. Frans ging naar Indië — ik bleef in Holland. We trouwden, hij en ik — en vergaten, dat we bestaan hadden. De roes van het leven nam ons te pakken. Je ontkomt er niet aan... Denk aan de echte, prachtige vrienden van de jongenstijd — hoe ze alles dikwijls meer dan vader en moeder voor je waren — hoe je ze de teerste, zaligste geheimen toevertrouwd« — hoe je met de armen om eikaars middel liep en babbelde, intimiteit voor, intimiteit na, hoe je vriend je in die uren ’n onsterfelijke schakel met de vol-heerlijkheid van lente, jeugd en kinder-mysteries leek — hoe-ie onafscheidelijk scheen van 't komende, waarnaar je hunkerde en waarvoor je in donkere avonden toch ook zoo angstig was — en hoe je 'm later door 't koortsig voort-driften van la belle vie uit je gedachten verloor... Denk na, Samuel!... Waar zijn jóuw zielsvrienden, jóüw onverwoestbare genooten van lange wandelingen en geboom over God-en-de- wereld gebleven?... Weet je de namen nog?... De gelaten?. .. De stemmen?... De lieve, aanbiddelijke klanken? De echos in zwoel-groene parklanen ?... De fluistergeluiden van heiligste vertrouwelijkheid, als je je kleine hand op ’n jongens-schouder, den schouder van je vriend-tot-in-den-dood — tot in den dood... — liet rusten?... Waar zijn ze, je groote, oprechte, innige kameraden?... — Leven ze — zijn ze gestorven ?...

Frans trouwde in Indië — ik in Holland. En als 't toeval