Voetje (serie Heijermans' Camera)

30

„Ja, dat jij dat niet voelt! Dat jij 'r om durft lachen! Maaf ik laat ’t 'r niet bij. Geef haar een van je honderd en een andere honden! Ik vind ’t schandalig, meer dan schandalig, dat je zoo’n schat van ’n beest, dat onzen heelen engagementstijd mee heeft gemaakt, dat zoo dol gelukkig was, toen we van de huwelijksreis terug kwamen, en waaraan ik tenminste ⁹n aanspraak had, als ’k alleen was — hoeveel uren van den dag ben jij thuis? — dat je zoo'n goed' en best dier, waarvan ik hou weggeeft, zonder ’n tikje fijngevoel weggeeft... *t Is goed. Breng ⁹r morgen ook de kanarie en de poes! ’t Is best. 't Is uitstekend.”

„Maar Emsje..

„Laat me met rust!”

„Hoe is ’t mogelik over zoo’n bagatel te koppen!”

„Zeg liever hoe ’t mogelijk is, dat ’n man zoo weinig takt toont!”

V.

Mogelijk ware dit vijfde kapittel een verzoenend besluit geworden, daar wittebroodsweken zelfs zéér smartelijke stootjes kunnen verdragen — als Carnegie dienzelfden middag, terwijl Napoléon en echtgenoot met tragische gezichten eitjes aan de koffietafel zaten te pellen, niet zelfstandig op was komen dagen.

In snoode ondankbaarheid, wuftheid, onbedachtzaamheid eener- en verheugende trouw anderzijds, had-ie tante met de kalfsbeentjes en klontjes in den steek gelaten, om langs de meid, die den groentenboer hielp, ’t oude home binnen te kwispelen.

„Ach, jou lieve schat, ben je goddank weer terug!” zei de jonge vrouw met ’n kleur van plezier.

„Wat nou?” dacht Napoléon hardop.

„Wat nou?” zei de echo: „hij blijft natuurlijk! Kijk zoo'n beest ⁹r *ns uitzien! Zoo verwaarloosd is-ie nog nooit geweest! Bij wie wil je blijven, Carretje, bij ons of bij haar?”