Voetje (serie Heijermans' Camera)

3i

VI.

Car’s slippertje werd de oorlogsverklaring.

Eerst stuurde tante ’n telegram, dat de hond, terwijl-ie door de meid uit werd gelaten, weg was geloopen, dat ze al bij de politie, uit angst voor de hondenkar, aangifte had gedaan, dat ze neef dringend verzocht 'm dadelijk terug te brengen, als-ie z’n ouwe huis opzocht.

Toen kwam ze zelf in 'n rijtuig, omdat ze zoo slecht ter been was. Wel lukte 't nog ’t dier, voor ’r werd opengedaan, in de slaapkamer boven op te sluiten, maar eer ’r twee beminnelijke woorden over en weer waren gewisseld, trippelden de pooten pijnlijk hoorbaar over ’t vloerzeil.

„Is-ie dat?” vroeg tante, met 'r oogen de trippelgeluidjes volgend.

„Dat zal wel,” glimlachte neef gedwongen.

„Gelukkig,” zei tante.

Toen, gelijk bij 'n naderend onweer, als de boomvachten druilen, de takken verstard lijken, de blaren loom van zwaarte kniezen, de vensteroogen naar den loodgrauwen hemel schich-tigen en nauwelijks ’n stofwolkje kringelt — grommelde de drukkende, zenuw-hitsende stilte.

„Als ’t u ’tzelfde is, tante,” praatte Ems vrindelijk — roetsch, hoepelden verdorde blaren en papierbrokken langs de stoepranden! —: „zouen we dolgraag Car hiér willen...”

„Geen denken aan!” zei tante bits — de wind joelde op, doorschudde de takken als ’n bezeten belleman en ’t stof van den weg spoot in spichtige kolking! —: „en ’k begrijp niet, Ems, dat je daar nu nog eens op neerkomt...”

„Ja maar ziet u tante...”

„Nap, heb jij ’m geschonken, ja of nee?” zei tante stug — ongetwijfeld de eerste blauw-paarse lichting beklom de tuim-lende daken —: „zou je zoo beleefd willen wezen, ⁹n woordje te spreken?”

„Ja, ziet u, tantelief, ik heb — geloof ’k — ik heb, meen Tc..