Voetje (serie Heijermans' Camera)

26

schen dag versmaadde ’t dier hooghartiglijk de zoete verlokking.

Voor ’t eerst ging-ie o n b e h o o r 1 ij k te keer. Voor 't eerst dee-ie als ’n kat in ’n vreemd pakhuis. Voor ’t eerst dreigde tante 'n quasi-quasi met de weeke worstvingertjes der rechterhand, die jaren lang vergeefs had getracht te bestemder plaatse twee voorste vingers op te steken, maar ’t uit gebrek van twee andere, onmisbare, namelijk mannelijke twee voorste vingers, op had gegeven.

„Foei, schaam je Car! Je bent toch zoo dikwijls bij me te logeeren geweest, als neef op reis moest. Foei, foei, wat ben jij ondankbaar...”

II.

„Nap, waar is Car?”

„Kindlief,” zette Napoléon uiteen, en hij knipte z’n vrouwtje met oogjes van-wat-zeg-je-vun-m’n-leepheid? glimlachend toe: „bij tante.”

„Waarom bij tante?”

,/k Heb 'm ’r cadeau gedaan. Ja, héüsch...”

„Nee toe, ben je wel wijs! Heb je Car, onze Car, mijn Car, aan tante...? Waarom? Voor wat? Of maak je gekheid?”

„Kindlief,” hervatte Napoléon zijne uiteenzetting: „ze was in de verbeelding vannacht wat gehoord te hebben, achter in den tuin, en toen zei ze, toen vroeg ze... En als je dan verplichtingen heb, niewaar?... Als je ziet wat Anna, Truus, Jo en Gerrit voor lievigheden verzinnen, om de voeten bij ’r onder tafel te steken, niewaar? Als ze nog pas over ’r testament gesproken heeft, en zoo dol veel van ’t beest houdt, niewaar... ?”

Wederom met ’t ding kus, dat behoudens van vader tot dochter, hetzij uit den booze is, hetzij door geenerlei natuurwet opgelegd, poogde neef de akte van Car’s overdracht op de lippen van z’n vrouw-van-twee-maanden te registreeren. Hij ving bot.

In eene zelfde klagende verontwaardigingsstemming als Car-