Voetje (serie Heijermans' Camera)

i6

Lieve, zorgzame schaften als ze waren, stonden ze 'r met z’n allen in 't station op te wachten — Gusta met Jet en Jacque-lientje, ieder aan ’n hand, ze stevig vasthoudend, omdat de kleuters haast niet te regeeren waren, nou de trein binnenliep — Jan met Gerrit je op z’n arm enDoortje in den wagen — en Trees en Marie, meedravend naast’t portier zoo als ze ’r in den coupé met d’r alles ziende oogen te pakken hadden. „Pas op voor de tree, groomoe!” riep Trees angstig. „Zitten blijven tot de trein stilstaat !” schreeuwde Marie, die als ’n jongen tusschen de reizigers doorholde. En waaratje, de trein stopte nog niet eens of ze stond hijgend in *t kringetje — en de zoenen hagelden op 'r neer, van links en van rechts — en Jan droeg V valiesje met ’t halve pond vette kalfsvleesch en de zes eieren — en Trees liep met 'r parapluie — en Marie schommelde 't pakje met de schoone wasch

— en Jet en Jacquelientje haakten d'r kinderarmen in die van groomoe, blij dat ze 'r was en zeker van 'n stukkie chocola — en Gusta vroeg *r duizend uit van hoe in Amsterdam was en of 'r in *t huis niks gebeurd was en of ze ’t niet eenzaam gehad had en of ze de huisdeur sekuur op *t nachtslot gesloten had... Hè, *t plezier ze weer allemaal bij je te hebben, de bruine zongezichten te zien en 't gebabbel om je heen te hooren! Ze knapte V op slag van op — want al wou ze *t niet zeggen: 't was in *t huis èrreg eenzaam geweest — en ze had uren gekend dat ze 't niet harden kon in de ongewone stilte...

„Nou, moe, hoe vind je ’t hier?” vroeg Gusta, zoo als ze boven was, en ze ’r goed nog niet eens af had gelegd.

„Keurigies,” zei ze, effen uitblazend in den stoel voor *t raam, waar ze ’n pover brokkie van de behelmde duinen en *n zilverig maantje van de onbewegelijke zee zag: „jullie hebben 't hier knussies zonder overburen..

Dat was *t eerste en voornaamste wat *r opviel — geen huizen an de overzij — geen overzij-vitrages — geen overzij-stoepies

— geen overzij-gordijnen! As je an Amsterdam dacht met *t gekijk voor en achter, met altijd buren waarvoor je je in acht most nemen, leek 't bovenhuis hier 'n uitkomst, 'n droom...

„Moe, as u nou 'n koppie koffie zet,” babbelde Gusta, die al weer een en al bedrijvigheid was — 's morgens vróég iemand