Voetje (serie Heijermans' Camera)

IO

gezicht vast te houden, babbelde Greta er zoo plezierig, zoo met altijd frissche vondsten op los, zei ze zulke aardige dingen van echt sentiment, dat ik me er over verbaasde, dat Frans zich ongelukkig met zoo'n schat van 'n wijfje, zoo jolig, zoo kwiek, zoo taktvol, kon voelen... Misschien begreep hij haar niet. 'n Fijne kerel was hij nooit geweest...

Aan tafel was er 'n opmerkelijk-levendige toon. Ik sprak leuk en opgeruimd met Greta en ook met mijn vrouw, omdat ik het nu door de aanwezigheid van de anderen zonder aanstellerij kon — Frans hing de boeiende, inpalmende raisonneur uit tegenover mijn vrouw en betrok Gree bij herhaling in ’t gesprek. Het boudeeren was van de lucht. Er waren bliksemafleiders. En toen bij de taart 'n flesch Pommery Sec werd geserveerd, stoeide rond de vier hoofden 'n opluchtende onbekommerdheid, die ons allen jeugdiger maakte.

Ik dronk met het schuimend glas in de hand de gezondheid van gastvrouw en gastheer — en op dat oogenblik verbeeldde ik me, dat een voet den mijne zocht.

„Pardon,” sprak ik Greta toe en trok mijn voet terug, maar een moment later — of het de zomersche weelderigheid was — de vlinders dartelden tot in de kamer en de vogels zongen verrukkelijkdol — öf dat de champagne 'n vreemd jolige stemming opdrong: ’n moment later rustte mijn bottine zelf op *n kleinen, zich niet verwerenden, niet wegtrekkenden voet — en de brunette lachte me met ongekend-jonge oogen toe.

Wat ik op dat eeuwigheids-oogenblik dacht?... Ik weet het niet meer... 'k Dronk nog 'n glas champagne, gedroeg me studentikoos, liet de anderen schateren — deed als 'n marqué, 'n falsaris, 'n bedrieger — want terwijl mijn voet ’t ongeoorloofd contact met den poppevoet van de vrouw van m'n vriend-gastheer had, keek ik Frans in de oogen en babbelde overgul-hartig met hem. Dan met opwellend berouw — gehinderd door ’t zelfverwijt, dat 'k me incorrect, ungentlemanlike gedroeg, trok ik m’n voet onder de sporten van m’n stoel terug — om weer even later te tasten, te vinden, ’t voetje te bedrukken en... antwoord te krijgen. Schunnig niet? Maar nóg eens: ’t was 'n avond om te adoreeren — de tuindeuren stonden wijd