Droompaard en andere Falklandjes

had-ie nóg zo’n lange baard. Toen hij an ⁵t opspelen. Toen zij. En zo’n half uur, tot-ie, zoals-ie altijd dee, naar zijn Societeit liep waar-ie z’n avond verdeed met spel en cog-nacgroccies.

Die man had zij getrouwd omdat ze zo onnozel was geweest verliefd op ’m te worden. Zij had ’t geld meegebracht — hij niks dan z’n lange, blonde baard, waarmee ze toen dweepte, die ze goddelijk vond, nu wel zou kunnen uitrukken. Want hij bedroog haar. Dat kon je zo an alle kleinigheidjes merken, an z’n nonchalance, an z’n koelheid, an z’n elke middag uitlopen, dan om die reden dan om dié. Gister had-ie naar parfum geroken. Bij de barbier geweest om z’n vervloekte baard te laten punten! Maar je kon ’r niks van zien en barbiers hadden geen parfum. De vorige week was-ie ⁵n goed kwartier te laat thuisgekomen en nóu weer twaalf nieuwe boorden gekocht, terwijl de la nog vol lag. En alles van haar rente. Als zij ’m niet genomen had, zat-ie nog te pennelikken, kon die rondsukkelen van z’n vijftig gulden in de maand met een fooi op Nieuwjaar. De leegloper! Maar ’t was niks vergeleken met de baard, de baard waarmee die geurde, waarover die minstens tienmaal op ’n dag sprak, die die ’s morgens ’n kwartier lang kamde en gladstreek, die élke vrouw moest voelen. Als zij zo is an zijn vrienden zei: voel me haar is? Wat zou hij dan zeggen? Dan zou die wel anders piepen!

Verwoed keek ze naar de klok, ongerust over z’n lang wegblijven. De Societeit ging om één uur dicht. Waar zat-ie? Waar bleef-ie? Hoe schaamde die man, die getróuwde man zich niet dood, om zó laat thuis te komen! Als ⁵r bij toeval nog een van de buren wakker was!

Angstig trok ze het gordijn op, net dat zij hem bij ’t licht van ’n lantaarn zag aankomen - schommelend van de stoeprand naar de huizenrij - dronken - stevig dronken. De derde maal in twee maanden! O! O! O!

Snauwend ontving zij hem aan de deur, scheldend, buiten haar zelve. Hij keek haar lodderig aan, de oogranden

61