Buren

39

Bovenbuurman. ... De kortste asem ? En dat kerkorgel! En die handharmonica! En die bel! (grijpt het touw van de bel). Denk je dat as jullie zóó staan bellen, bellen dat bij óns de kommetjes op de schoteltjes dansen — dat mijn dochter d’r spel, waarover ièdereen roept, in de steek mot laten! Denk je dat as je zóó staat te bellen, dat wij kennen hooren of de vulnisman voorbij komt — of dat *r brand is? — ja, brand meneer! In geen wéken hebben we geweten of ’r brand was! — Denk je dat me dochter, me onschuldige dochter met d’r muziek uit de weg gaat voor 'n bel! Al laat je ’n torenklok vastmetselen, dan wijken we nóg geen streep! Nee, geen milimeter! (#ƒ).

ELFDE TOONEEL.

Brandsma, Johanna_y Barend.

Johanna (weer aan tafel zittend), ’k Wou niet veel — ’k wou dat ’k in me graf lee.

Brandsma. Zn dochter! Z^yn dochter! (ineens heftig). Laat ze oppassen! As ze ’t me te bont maakt, wéét ’k nog niet wat ’k doe!

Johanna. Dat weet ie net niet!