Buren

*3

maar, ze zit nog altijd te lamenteeren! — toen hebben wij in ’t fatsoenlijke gevraagd, of zij zich aan vaste uren wou houen, dan zou ik me an vaste uren houen. En dat was goed — daar had de buurman-vanboven niks tegen. — Maar de dochter, die verdraait ’t — die heit *r eigen vader onder den duim — en ’r broer, ’n kwajongen, die heit ’r lol in om ’t zaakie warm te houen! — Enkel lol in. — Nou de herrie gaande is, al weken lang, lost hij ’r af an de piano, as zij kramp in ’r vingers van ’t spelen heeft. Ja, nóu speelt de broer — dat ken 'k hooren. Ze kenne allebei maar één moppie! Een moppie dat ze móói vinden! 'k Wou dat die vervloekte Goethe nooit had geleefd, 'k wou dat ze den man die V muziek bij gemaakt heeft, levend hadden verbrand!

Benedenbuurman. Waarom sla je ’m dan niet op z’n gezicht? As 't enkel sarren is, zou 'k ’m de armen van z’n lijf breken! Met gebroken armen zal-ie wel geen piano meer spelen.

Johanna. Suscht, suscht, meneer. Ze spelen niemeer!

Benedenbuurman. Wat zou dat?

Johanna. Suscht! As de piano niet speelt, kennen ze haast woord voor woord hooren, dat