Buren

II

daar net gesnapt heb, toen-ie aan de bel stond te trekken! Dat heit geen pas. ’t Lijkt wel of 'k boven me kop ’n schip heb gekregen, dat in de mist mot opstoome, met dat vervloekte gebel!

Barend (z'n bril afvegend, en met kippige oogen in de lamp kijkend). Ik kan niet werken, as die piano speelt — altijd ’t zelfde moppie — al maanden 't zelfde moppie — altijd: „Ich weiss nicht was es bedeuten soll !*’ — Dat is om gèk te worden, as je voor ’n examen zit te blokken.

Johanna. Ja, meneer, ’t is niét uit te houen. En as *t nog enkel bij spelen bleef, maar ze zingt ’r bij ....

Barend. Zingen? Ik kan ’t nog geen janken noemen. Waarachtig, waarachtig, daar heb je ’t. (kwaadaardig) Hoor dat nou is an. Hoe kan ik daar bij werken?

Benedenbuurman. Is dat zoo’n misdaad, is 't zoo’n mirakel, dat de menschen van tweehoog schik in d’r leven hebben?

Barend. Ik' kan op die manier me hersens niet bij me boeken houen.