Fleo

188

kostbaar, weenende plek, waar je goudranke lijf als glanzig symbool van smart zal zuilen ten hemel. Ik zal je er vleien, luisteren lang of je godlijke ziel nog tot me wil spreken en gaan dan mijn weg in stillen gewandel. Maar mijn zien en mijn hooren, mijn voelen, mijn denken zullen versmelten tot zonnige fictie van hoe je ééns was. En mijn leven zal zijn als een droom tot ik mijn zuile van smart op de hei door eeuwig vergeten zal hebben hervonden.

Toen ik altijd droevig bleef om Rebecca, mijn liefje, wou Olga me troosten. Ze was een mooie s j i k s e *). — Ga je mee naar mijn kamer, zei ze me zacht. Ik ging droomende mee. Ze woonde heel lief. Stil-rood was het licht van onder de kap der vroolijke lamp. Nu moet je dit drinken, zei ze, slaande haar armen warm om me heen. En ik dronk. Want ik was zeer ellendig en wou dat vergeten.

De nacht was vol passie. Haar lichaam was rijk aan begeerte. Bij roode verglijden van licht leek haar vleesch het schoonste geboorne. Haar mond heb ’k tot bloedens gekust. Haar

*) Vreemd meisje.