Fleo

179

de oogen tot bloed had gepikt. Drie dagen heb ik de lijsters gevoed. Niemand wist het. Niemand mocht het weten. Den vierden dag, toen 'k op mijn kamer kwam, lag ’t nestje op den grond. De kat had pret er mee. Wat veertjes zweefden in de lucht. Wat bloed was op ’t tapijt.... O God!”.. ..

„Ik kwam op Sjabbes in de Synagoog. Ik zat op mijn plaats en sloeg open de tefille *). Ik wou bidden. Maar het licht streepte in witte gebundel door boogramen heen.... Stofwolkjes krielden in ’t stralengelijn, dat schitterend-bleek glooide van boven,tot juist waar de Rabbi knik. kend het hoofd in dreunend gebed deed bewegen. Ik wou bidden, maar ’k móést telkens kijken naar den blinkenden boog, waar een blauwende cirkel van lachende wolken, vroolijk verlichtte. Ik móest toen weer droomen van vogelgefluit in de vrije, golvende bosschen. Maar de rabbijn verrees langzaam in strepen van licht. Gebed joelde hard-knarsend tegen de wanden, brommend omhoog door den cirkel van licht vér naar buiten. Wezenloos volgde de woorden toen ik in mijn

*) Gebedenboek.