Fleo

158

het licht der maan. . . . Gij zijt wèl slecht! . . . .

Goud-diadeem van goud-hêliotrope geeft gouden drading in de zilvering van Licht. Woordenzang verklankend van compassie in verre, doodsche sfeeren, begroet in pure Groetenisse het witte vlerkgeklepper, van die de Ziele schragend, Hooger vluchten. In slaap van koel-verschopten, uitge-stoot’nen komt soms een droom van goudpaleizen, zweeft stralend beeld van ongedachte Liefde. . .. Bloemen! Bloemen ! Waar strengelt ge schuilend, waar weenen uw kelken tranen van dauw ? . . . .

In zilverblankheid glijdt ze heen, plukkend met zachte omvatten bundels van bloemen.

de man (hartstochtlijk tot den doode).

Gij zwarte man, ik haat u! Ik haat u met groot e diepte van haat! Ik haat u met zwarte van denken, ik haat u met dierlijk verkrommen van handen tot klauwen, ik haat u met duivelsch verspitsen van tonge tot giftig gekronkel! Ik haat u om elk soupele zeggen van liefde, om geurige zuchten van trooste, balsmend gegleden van haar teere lippen om uw stinkend lijf! Met stille staren uit doodenoogen, hebt gij mijn teeder lief bedrogen, belogen! Met stilte van doodenlijf-