Diamantstad

fruitman? Krijgt nie Kalf van de nasscherei! Ogge-nebbiesch me Saartje heit geen hèmpie an ’r lijfie!... Berlijn is ’n toffe jongen — Schnij jij je ’n bezze bittere krieje voor andere! Schnijje zij zich 'n krieje over jou? Een ’n makke! — Jij mot nie stake! Dat zijne rissches. Zoo zal God me nog eenmaal ’t licht in me ooge gunne: Dovid heit recht..."

Ze zweeg, napreevlend met ^?r droge lippen, vrindlijk-rustig knikkend naar de zij van Eleazar. Maar de donkre stem van den Poolschen jood, sprak hortend, stem langzaam ver-heeschend in drift:

„Récht! — Wat is recht? — Recht is as je grijp wat je ken grijpe! — Recht as ’k gap, as ’k honger lei! — Recht as ’k ze spuug in d’r gezicht die me beschwin-dele! — Recht as ’k ze trap op d’r hart! — Recht dat-ze d’r longe, d’r lever verzieke die me kindere te kort doen f — Recht as d’r ingewande van krampe krepeere! — Wat is recht? Recht is as jullie ’t verdomt langer honger te lijje! — Recht as je strijdt vóór je maag! Wat ken één man, Dovid? Og! Juillie mot as 'n klit an mekaar kleve! Geve ze niet goeischiks dan neem-ie kwaaischiks. Kwaai-schiks is dan je récht! — Alléenig doe je niks, niks, niks — alleenig krijg-ie geen speldeknop, geen korrel suiker, geen spüg water, geen korrel zand! As juillie klève an mekaar, klève, dan kenne juillie dwinge, dwinge dat ze de schwerenaut uitbreekt!...*

Hij zweeg, de handen bevend op ’t vlak van de tafeL Op ’t hooge voorhoofd waren de aren gezwollen en witschuimend speeksel drabde over z’n lip naast het roöder-geworden gezwel.

Opnieuw was stilte in de kamer, aandroesde gepraat van de plaats, waar de schoenmaker liep met z’n emmer.

Essie van Suikerpeer, verschrompeld bandeau-vrouwtje* sprak ’r aanloopje zoekend, slijmrig-bedeesd: „... Nou ja, ü heit goed prate, u weet niet wat 'r kompkijke: Dovid ken ’n goed stuk brood verdiene... hij werkt met vier tange ,. .*

Dovid, die bij ’i raam stond, wond zich lawaairiger op. Rauw krijschte ’t geluid uit zyn keel:

89»