Diamantstad

rood-pmrande oogen en ’n baard van ruwe bruine slieren _y waarin zilverdraden metaal-schampjes sloegen. Aan den linker-mondhoek, vurig-builend naast het daar korter pluizend haar, spande een gezwel als een knikker. Dat zag Eleazar het eerst.

»Gelijk! Gelijk!”, schreeuwde Dovid in meerdre opwinding: »zoo’n maugverdraaier! Me kammerade kenne de pescht krijge! As ik nie onderkrope was in de tijd van me oogziekte, zatte we niet in de dikkedesch! Zal ik nèu mesjogge zijn? Was hab’n we vemiddag ge-fresse? — Schappie-hindelemindel! — Vreet jij je daar 'n barsting an! — Waas hebbe we gister gefresse? Zogererwte! ’n Brok zuür an de kar! Staat nie me bovenbed in de lommerd? Staat nie me talles in de lommerd? Voor mijn part krijgt de heele mischpooge de chollera, vuile addermekakstraal!... ’k Zal nog langer de ouwe vrouw en me kindere late verrekke! Eer ik de partij kappies uit me poote geef zalle juillie allemaal sjankes krijge! — En jij —jij ’n darme-reising!.. .* Nu in natuurlgke woede, geelbleek, stond-ie op, smeet z’n stoel tegen ’t raamkozgn, verzette de kofiSekom met ’n smak op de tafel.

»Og, wad-è frotter haurik!”, smaalde Essie, de vrouw van Suikerpeer, na een stilte van onthutsing, en krènken-der smaalde ze: » benche ken-die niet — zal die vlöèke!... * „Enne toch heit-ie rech,” lodderde Suikerpeer ook opgewondener: »Wat heit hij met ’n schtaking te makel Heit-ie niet ogge-nebbieseh lang genoeg geschtaakt f Ken jij je kindere wegpattere? Ik zweer je bij mijn gezond, bij mijn kinders-lang leve: ’k hei vemiddag enne gister, enne weisz-ieh-viel hóé lang aardappele gevrete met vèt! As 'k ’n schleiper was en werk kon krijge, schleep ’k de heele nach en mörrege nach en over-mörregenach tot Sjabbes toe!...”

»Wat zal hij néé zegge?,” meende zachtzinnig de blinde, starend naar de peer van de lamp: »Wat zal jij nee zegge, Eli!... Hebbe we nie pech gehad van dad-jij van Ammerika bin weromgekomme ? Sta ’k nie voor de vierde sjabbes in de schuld bij Witjas? Krijgt nie de

83