Diamantstad

ete?... Dan was je Berlijn nie misgeloope ... En zoo’n onrust...*

„Berlijn?... Berlijn,* herhaalde Eleazar in toon van ontrusting.

Do^id, zich opwindend, driftig van trek om neus en om lippen, handen trillend door’t wriemlen der vingers, overschreeuwde hem: „Ja, Berlijn! Berlijn! Berlijn! Wat sta je as ’n pilaar! Weet je nie wie Berlijn is! Had thuis geweest ha-je werk! Loop ’m nou achter z'n togus^ as-die andere angenome heit!* ...

„Nou! Nou!”, suste de blinde: „Heit-ie nie gezeid dad-ié ’n plaas voor ’m open zou houe?... Wat maak jij je <[lrük, Dovid ... As-die nog nie-eens gegète heit!”...

„L^atie wel vrete!”, schreeuwde Dovid: „Laat-ie niè vi*ete! Ook ’n zorg!*    ₄

Het was tiusschen hem en Eleazar al lang 't geharrewar yan twee die mekaar in geen jaren hebben gezien, mekajnder niet meer verstaan.

„Berlijn?*, informeerde Eleazar rustig: „is-die van de fabriek van Laboen?* — en zich ’t geheugen scherpend, zich den naam herinnerend, zei-ie met zekerheid: „Ja, dat-’s die van Laboen. Voor die werk ’k niet. Dank je. En ’k werk nou voor niémand. De staking komt ’r door.*

Dat gaf gejoel, zig-zag en kolking van stemmen, angstjg besust door Essie, bang voor de slapende kindren.

„Db schtaking? De schtaking!*, riep Suikerpeer, dik-l<|dderend, met ’n raspig geluid van z’n ontstoken keel.

„Dfe schtaking!*, schreeuwde de man met den langen baard], dien Eleazar niet kende.

„D^ schtaking! De schtaking!,* tierde Dovid slaand met <jle vuist op de tafel, dat de kopjes rinkeltetterden, eén ^lijkrig koffiedik stortte: „De pescht! De pèscht! ’k Zejl nog langer schwiejenieje lijje! ’n Golle! 'n Golle! Wie geeft me te poojen as 'k'*t nie heb?.:. Hei-’k nie Weke zehaam gezete zonder ⁷n cent ’n makke te verdi^ne? ’kBin dijmantschleiper en geen straatschleiper! Betalb zij de huur? — Betale zij ’t brood? — Betale

86