Diamantstad

met valsch geweld, de schijnbaar-zieklijke besluiping-van-altijd ’t-zwarte-en-miserabele te zien van zich af gezet. Hij leed, an de manie van meer wakker-geschrikten, an ’n èindloos opletten van grauw. De menschen hadden zóó lang geduld dat ze niet beter wisten, ’n Blinde wist niet van licht, als-ie blind was geboren. Als-ie niet zooveel in één passie gelezen, rijp en groen, dingen die-die half had begrepen èn klare, lekker wakker-schuddende geschriftjes, zou-ie als ’t gros van de stumpers blind-geboren zijn gebléven. Je moest oppassen van ellende ’n kwee-achtig ding te maken. Je moest je vasthouen an ’t blijje weten dat ’r verjonging was — kwam 'r zelfs bij slijpers die ’r vroeger niet an gedacht hadden geen staking? — menschlief, je kon niet meer stadig terneer zijn geslagen. In je verbeelding vlamde overal, zeker de zon door. Zoo zich opmonterend in stemming-van-veer-kracht, was-ie de poort ingewandeld — nou stond-ie opnieuw, machtloos, als 'n driftige kijker, met gebalde vuisten. Alle redeneering was lak, nutloos gedroom.

De schoenmaker strompte door den mist van aandampend zwart, naar de straat. De vrouw rustte uit, norsch, lippen bot saamgekwakt. ’r Paars-roode voeten-met-vreetsels-van-vuil steunden op ’n sport van den stoel en onder haar rimpel-ritste het water met gouden geadem. Jan speelde met den pot dien hij liet drijven, zacht-bJazend en duwend. Klaaglijker werd het pijnlijk gedrens van Aagje.

„Nou den!" —, snauwde de vrouw: „Is ’t me uit!*

„k Mot zoo kakke,” snikte ’t vaalbleeke kind, ’r hoofdje in persende duwing op de blauw-tijken peluw.

„Je houdt 't maar in!⁹ —, driftig opstoof de vrouw: „’k-Hè genoeg an mezelf!” — Goediger dan, ’r an denkend, dat 't kind in de laatste dagen telkens het bed had bevuild en hoe kwaadaardig de man was as-ie in zoo’n stinkend-nat bed most slapen, plaste ze weer door het drabwater, zoekend den pot.

„Hier is die moe," haastig zei Jan, drogend den rand an z’n kiel.

88