Diamantstad

vuilige vingers over het horrelvoetje, vleeschklomp die zwaar leek te hangen aan ’t broos, mager been.

De schoenmaker, weer terug in het geluw gestraal van den deurpost, dat traag zich verwijdde en licht-vlakking gaf op ’t bijtend gegroef der oude poortsteenen, gromde mistroostig.

„...Zoo’n sodejuusche kelder!... Zoo ’n rot-kelder!... En dat ’t nóu mot komme ... ⁵t Mot ’r verdik-me altijd weze as 'k werk heb ... Nou, kwaje beroerling, lamstraal, maak ’r geen lolletjes van!... Help mee!... Dat staat goddöome te spèle!*

„Nou-ou — as ’t blik lekt... ken ik 't hèlpe?*, zei Jan, bang voor moeder die opkeek:    .. ’t Loopt 'r alles

weer langs.. .*

Js ’t gedaan!*, dreigde de vrouw:    Toe! Toe!

Steek uit je poote!... Allo, neem de pot!*

Het water inslurpte den emmer met klukkende klets-jes — modderig druipsel en duf-zoete stank dreef naar de deur.

„Da’s tèlkes zoo,* klaagde de schoenmaker: „tèlkes, tèlkes... ’k Wou da’k verrekte, verrèkte...* Er was grove beest-wanhoop in zijn stem. Zacht antwoordde Eleazar, niet aanziend den man, stroef-kijkend naar het voetenbeweeg in het opdrabbend water.

„... Ja, ’t is wel erg, wèl erg... Zoo hebben we allemaal wat, mot je maar denken — mot je maar denken — al is ’t 'n slappe troost. — ’k Ben zelf bang na huis te gaan. ’t Is 'n vloek, ’n vloek...*

Gloeiend stompte het bloed naar z’n hoofd. Waar-ie kwam, waar-ie liep, zag-ie de menschen geknecht in kleine ellenden, versleten in zorg. ’t Was of je enkel dat, dat alleen op je weg kreeg, als je oogen na den winterslaap van ’n dooie jeugd waren open gegaan. Bij tante Soor, in den voddenkelder, waar-ie ’n kom koffie had gedronken, bij Suikerpeer, overal in de sloppen die-die langs was gegaan, nou pas weer, leek ’t leven vermuft en verlept, als ’n dorrende bloem op ’n zonlooze vensterbank. Stappend in den avondschemer, de uitstallingen en winkeltjes van de jodenbuurt voorbij, had-ie

82