Diamantstad

De littéraire hommels snorren toe, kwijlen over een „ roman * — kleeden den kouter tot over z'n navel uit — geen hand komt voor de aangeduide schande in beweging.

Vleesch-geknoei in Amerika — ah, ’n gruwel — afgehakte vingers geconserveerd — om ’t te besterven!

Maar de woning-ellende, de degeneratie-door-armoede, de heenrotting van dicht-bije medeburgers, wien interesseert dat, als ’n zin zich onkuisch voordoet, als 'n beschrijving epischer te geven is, als 'n parabool, mishaagt?

Welk een minderwaardige tijd is de onze.

Jammer en smart worden tot leesbare, liefst dikke boeken, ter eere eens ijdelen schrijvers verkneed — en 'n „verhaal” dat met verbittering het gewonde leven omhoogstuwt, wordt door ’t gejenk-over-kunst den zwak-beenigen lezer tegen-gemaakt.

Waren sommige hoofdstukken van dit boek niet uitermate geschikt, om in synagogen en be-kruiste kerken van den kansel te worden gelezen — of, na het gebed in den gemeenteraad — of, bij de uitvaart van ’n armen, in zorgen gestikten jood?

Moeten we allemaal dienen voor in kunst barstende krante-kolommen ?

De levenslijn des auteurs.

Mei 1898 — de schrijver van Diamantstad houdt waarlijk geen oratio pro domo, na wat ongure aanvallen — had in het tijdschrift De Jonge Gids eene polemiek met den heer L. van Deyssel, die zich loffelgk over verschenen fragmenten had uitgelaten, plaats.

Men pleegt zelden tegen verheugende beoordeeling op te komen — de auteur-mèt-zijne-levenslijn verdedigde zich, wilde niet aanvaarden.

O. m. en ongeveer schreef hij het volgende:

WelEdgeb. Heer Yan Deyssel,

In de voorlaatste aflevering van het „Tweemaan-delijksch Tijdschrift Vis U zoo vriendelijk op meer dan welwillende wijze over den arbeid Diamant-

7