Diamantstad

„De meide, wat Eli? Wattè?... De meide is ’n ziekte van belang!" —, lolde Leon, met z’n sleutel een dop« aanzettend in de tang, breed-uitlachend over de ruggen van Moppes en Klaroen, die gebogen lach-hapten.

„Zoo lang zei mijn armoed dure as zijn rijkdom,” gijnde Hes: „Wi-je voor van-avend ’n vrijbiljet voor de Gebochelde, Eli?”

„Hij heit jóu noodig!”, komiekte Moppes, af buigend en ’n dop smijtend tusschen de blokken van den grinne-kenden versteller: „hij heit jóu noodig! ... Tien knechs mot-ie hebbe bij taurus mausche te paard!...”

„’k Doe ’t niet minder as met twintig molens,” lachte Eleazar, opgewekt door de jongensachtige onbezorgdheid der mannen.

„Wat slijp-ie boort of messe?” —, schreeuwde Klaroen, en bet herhalend daar de chipsmakers aan de overzij luid-uit ’n dreun galmden die donkerder aandreef ’t roezend lawaai van de as en de wielen: „slijp-ie boort — bocht of messe ?”

„’n Tafel op z’n togus slijpt-ie!” —, lachte Hes, neerbuigend, zwaar-schuddend van lol de poederpen in 't schulpje duwend.

Er kwam nieuwe afleiding en de vroolijkheid rammelde zwaarder van stemmen-gehos. Over ’t trapje tipte voorzichtig ’n klein-mager joodje met lichtgrijze, bruine en blauwe lappen over den arm. Hij had ’n smal-geel gezicht, hoekig alsof de jukken 't vel doorpuntten — en onder den neus als ’t gekruip van een rups was ’t stekig gepluis van zwart-bruine haartjes. In ’t wit-wijdend licht van ’t fabrieksraam vouwden de oogleedjes schuw met harstig vuil in de hoeken.

„Heere! Heere! Daar wordt wat verkoch! Heere! Kijk is, heere! ”

Vlak bij Eleazar kwam-ie te staan, ’n lap perrelgrijs hoog in de handklampjes.

„Meneer,” wees Hes op Eleazar: „meneer heit ’n pak övernoodig!”

„Méneer is betoeg!” — riep Leon: „hij koopt je heele voorraad, koopman!...”

64