Diamantstad

aanzwalpen van den huizennacht, de stankingen — gister, eergister was ’t de zee nog geweest, de zéé met ³r luchtkoepel, ’r zon — liep hij tot vlak bij de gracht, hurkte naast 'n blauwigen steen schuin in modder gezonken. Meerder licht was hier, groen-stollend licht, overglijdend het water. Het geleek nevel en wolken-gekwijn, d’oude stompen .van baksteen langs-koperend, wazend naar de scheemring der overzij huizen wier dof-molm gehang scheen te breken onder ’t plomp schoorsteenwoud. Ylak tegen den gracht-wand groeiden nog boomen, gebogen naar ’t poelige water, geblaarte ver-woeld als om nachthoofd van grijsaard. Het was een kleine horizon van water, groen, huizen, oud en bedolven onder stuiving van asch, star-oogend in heesche verstikking.

Zieker, met opstijgende weeën, gloeiing in hoofd, nek en borst, stutte hij de kin op de handen, keek naar het water aan z’n voeten, dat log was van rotsels met moeilijk-opdobbrende bellen. Er lagen roerlooze klitten aardappelschillen, hoepels en loof, — er tusschen drollen en stronken, en ’t glimmig-hol kreng van een hond. Doch de stank walmde zoo zwaar, zoo benauwend-zoet, deed ’m zoo opnieuw denken aan de alkoof en den emmer-met-vuil, dat hij plots opstuipte en in hevige schokking van 't lijf, het hoofd tegen de planken der loods, te braken begon, alsof bloed de longen ontspoot.

Kreunend zag hij ^?t braaksel in de modder plassen, met kruipend-gesiep over den leisteen. Een groote grgze rat, opgeschrikt door ’t gerucht, sprong te water, heen over ’t braaksel. Het leven scheen uit hem te gudsen, te gudsen, zoo voelde ’t hoofd als een klomp met uitbrekende hersenen. Lang bleef hij zoo, suffig, zonder wil, het hoofd tegen de loods, moeïg kijkend naar de onderste, groenige plank, naar ’t aangestoven zand, naar de steenen — de steenen, het braaksel dat-ie begon te ontleden — zoo precies as-ie wist wat ’r in was — jodekoek met krente en sucade — enne koffie — Niks vies — niks vies — Je wist wat ’t was — jodekoek met krente — krente en sucade — enne koffie — Maar de benauwing kwam nog eens. Hij braakte den stank

59