Diamantstad

bezig met ’t kind: „Je bin nou niemeer in Ammerika, Eli... We hebbe geen lif...”, lachte ze.

„Waar slaap ü?” vroeg hij, nog ’n lucifer afstrijkend. „Bij de kindere in de bedstee ... Wad-zou ’t anders?” „En Dovid?”

„Op de grond...”

„Op de grond...” herhaalde hij zoekend, zich niet verwondrend, daar hij ’t altijd zoo gezien, zélfs als kind met Esther en Bram en Jozef, die allen dood waren, op een matras op den grond had geslapen:... „maar die stank” — ging hij voort: „’r mot ’n riool zijn...

’t Stinkt... ’t Stinkt... ^Jk Wor ’r misselijk van...” „Da’s de emmer, oome,” zei Saartje, wijzend den hoek bij de deur. De lucifer was uitgebrand. Vinnig kraste er weer een en zich omkeerend zag-ie den emmer zonder hengsel, bijna gevuld tot den rand met geel vocht waarin bruine drollen opdreven. De lucifer, rood-wirrelend, viel er in neer, siste en ’t bleef donker. Bloote voetjes betipten den grond. Het kind liep op ’m toe, nam z’n hand, zei helder: „Dag oome Eli.” Hij bukte, zoende’r op het toegestoken mondje, haalde diep in den stank, den stank die uit den ^v emmer sloeg, zich vastbeet in zijn mond, in zijn speeksel, in zijn strot, in zijn longen, in het vocht van zijn oogen.

„Zoo — enne nou slape,” maande de blinde: „hoor je me, Saar-lief?”

„Ja, tante.”

Dovid kwam tastende binnen.

„Zijne juillie hier?... Waar is Eli?”    '

„Hier,” zei hij, hoest-schrapend.

„Gooi jij de, emmer is uit, Dovid,” sprak tante Reggie: „de wagen is d’r nog niet*..”

„Staat-ie ’r nog? ... Is me aardig vol,” schatte Dovid, de duimen om de lippen van het hengsel.

Door de opene plaatsdeur zag Èleazar ’m gaan, wijd-beensch, rug gebogen — en mislijk, ziek door het schokken vaii z’n maag, het weeëe-watergeloop in z’n mond, stapte hij de plaats op, de donkre poort uit naar het nauwstraatje, dat doodliep op eene roerlooze gracht.

57