Diamantstad

»Zal ’k licht voor u maken?*

»Wat hèlllept me dat?” —, vrindelijk lachte de blinde: „domme jongen!... Doe ’k 'tnie elleke avond? Wadde?...*

Soprtje, Suikerpeer, Dovid waren in rammlend gesprek — hij met Saartje in de armen, tastte achter Reggie de donkre alkoof binnen.

»Wees maar nie bang,* waaréchuwde de blinde: »’r is geen trap... ’t is ’n alkoof... Als je maar niet teugen ’t petrolie-stel stoot en niet in de emmer trapt... * De deur klapte dicht, afsluitend de scheemring der kamer. Hij stond met het kind in de armen, schuifde een eindje vooruit, tastend, blind als tante Reggie. Ze had Moosje in de bedstee gelegd, nam Saartje over, hielp haar aan ’t jurkje. Eleazar streek een lucifer af, die kort de bedstee belichtte, hol en diep — ’n schoorsteen — ’n zwarten kalkmuur. De lucifer brandde tot z’n vingers, viel neer en hij kraste ’n tweede af, angstig, snel.

»Wat dóe je toch?* —, vroeg de blindè: »maak geen brand. *

»Nee,* zei hij zacht, rondkijkend met gespannen oogen bij de korte lichting der lucifers. Het was eene kleine vensterlooze alkoof, berghok geweest, met één kalen, water-zweetenden muur, waarvan het zwartlak was ver-schilferd. Achter puilde de bedstee, smoezlig van hout₇ met ’n stukkende matras en ’n voddige gestikte deken, waarvan de naden waren gebarsten. Kwallen verteerd-grijze watten hingen ’r als klonten aan. Anders lei niets in ⁷t houtgat. Op zij schuinde de huif van een vroegeren schoorsteen met ’n roestig petroliestel en ’n tweede matras opgerold met ’n touw. De grond was van oude in zand vertrapte tegels. Onder de schoorsteenhuif, wifc op ’t lak dat streepsels van afgetraand vet had, bloemde donzige schimmel. Stank van een tam-werkend, tot braking ophitsend riool, scheen uit de naden van den grond; te breken. Viermaal had-ie een lucifer afgestreken, viermaal de weerlichting gehad van de donkre alkoof met de bedstee, den glimnatten muur.

»Wat doè je? Wat doe je toch?*, praatte de blinde.

56