Diamantstad

schuddend in moeilijk beklag: »lang, lang... D’r was niks an te doen... An ’n Sjabbes-avend kreeg ze overnieuw ’n benauwdheid... Dovid heit je geschreve... Heit Dovid je geschreve ?...*

„Ja," zei Eleazar.

»Toen zei Dovid omdat de woning hier leeg sting dat ’t beter was te verhuize — zijne we hier gaan wone, begrijp-ie?... Ik ken de trappe zoo niemeer af... Enne met de kindere, begrijp-ie?”

„En zoo bin ik van beneje- bovenbuur geworde,* vulde Suikerpeer aan.

Eleazar, denkend aan de gestorven zuster, keek naar den schoorsteenrand, waar bij pullen van glas en wit porselein een verguld portretteke stond met gitting van haar. Maanden had het geduurd, ging de blinde voort, kort na de geboorte van Moosje. Het was een sterfbed geweest in den winter zonder einde. „’sMorges was ze nog góéd,* zei de oude vrouw, vertellend wat ze met blinde oogen gezien had : „schuurde ze de vorke en lepels nog droog, zei ze teugen me: tante wat leit 'r ’n snéeuw — ’t was niet van de panne af die winter — en ze zong nog — ze zong met ’n stem om te zóéne — Dovid zat weer in verdienste en ze wou ’n sjabbeskeek voor ’m bakke. Teugen de middag most ze wat legge van moeiig-heid in de bedstee met Moossie — an de avond was ze dood. Ja. Ja. God wóu ’t zoo. God wóu ’t zoo. An ’n Zondag is ze begrave. Dat ha’k nooit gedach da’k ’r zou overleve, da’k zou hoore hoe de kist de trap wier afgedrage... Enne zoo God wil hoop ’k ’t nóóit weer te hoore ... Zoo God wil... *

Ze vertelde rustig, bijna glimlachend, evenwicht van oud vrouwtje, afgestompt door zwaarte van leven. Suikerpeer gaf nog bijzonderheden. Het was ’n wónder gewees hoe gauw 't lijk tot ontbinding was overgegaan. Sjab-besmörrege had ’t zoo door ’t huis gestonke dat de sjabbessoep boven zuur was geworde. Enne dat in de winter. Ja, dat was zoo, knikkelde tante Reggie, kniprend met de oogen. De kindere hadde bij Suikerpeer geslape, zij en Dovid op de grond in de sterfkamer. Enne mid

47