Diamantstad

rondom taxeerend: ’k Wou gedoome dat ’t hier is gebeurde.,.*

»Nou, ikke niet,* schuwde Saartje.

»Ikke wel,” zei Meijer, die nooit een brand had gezien en te fantaseeren begon hóé ’t kon wezen: /k Wou dat ’r nou brand kwam, hè ? Dan waren wij d’r meteen bij, watte?... Zou jij niet wille?*

»Nou öf_?* zei Jan: »nog al niet prachtig ... de vonke die valle over de hééle stad ... enne dan de brandweer: tingelingeling!... tingelingeling!... tingelingeling.. . Nou!*

»En asje verbrandt,* zei Saartje.

»Je verbrandt niet,* hel-antwoordde Jan: »ze hale je met ladders ’r uit... enne dan mag-ie blijve kijke as je in ’t huis woont.. .*

»’k Wou dat zoo gebeurde,* zei Meijer, kijkend de muren langs naar d’opperste ramen, die zwakjes zonzilverden.

»Over dag is geen aardigheid,* hoofdschudde Jan. »Waarom niet?*

»Dan zie je alleen rook.*

»Zie je overdag geen vlamme?*

»Nee hoor. ’k Heb is 'n schoorsteenbrand gesien, die niks was .. .*

»Heit u wel is ⁷n brand gesien, tante?* riep Saartje. »Ja,* knikte de blinde: » ... prate jullie over wat anders ... Beschrie ’t huis niet.. .*

Maar de kindren fluisterden onder mekander, schrikkend door nieuw watergeraas dat in de afvoerbuis snaterde.

Stil bij den deurpost zat de oude vrouw, arm om ’t ziekelijk kind, been wiegend in sussende schokking. In de buurt luidde een klok. Luistrend keken de mat-grgze oogen naar boven, vochtloos in de benauwing der huivende muren. Naast haar hoofd, roestig, schuinhan-gend, was de blikken huls met de me zo e z os. En op het geheven gelaat, geel en dor onder het stuiven der zilverharen, schuwde het licht, alsof het kleurloos van achter onweerskoppen hevelde. Moosje lei in slaap gedommeld.

44