Diamantstad

der deur en mede opkgkend naar het kopergeglim in het donker.

„Hallef ses,” las Meijer... „net twéé minute d'r voor.”

„Hallef zes?”, knikte de blinde: „... speule jullie maar vort...”

Zachtjes inschuifden de voeten de kamer, naar de koperen kachel waar water op ruisde. Wegend nam ze den ketel in d’oude handen, bevoelend de zwaarte, liep er mee naar een kraan-dicht-bij-den-grond, bleef héel-zeker van luistren bij het geploemp van het water, tot de spetting versnerpte tot heller getok. En voorbij de tafel, ziende de schikking der dingen in ’t zwart van haar hoofd, voorbij de alkoof en de stoelen, schuifde ze terug naar de kachel, dempend het rookend gezuig in het gat door ’t herplaatsen van den ketel. Buiten hoorde ze ’t gepraat van de kindren, de brutaal-snappende stem van ’t mank joggie, het mulle hamergeklop van den schoenmaker in de poort. De kachel droog-warmde de kamer. Ze kon wel 'n luchtje scheppen, ’m wachten voor de deur. As ze ’m maar niet misliepe. Stoel, dichtst-bij, nam ze bij leuning, kniklachte vrindelijk tastend tegen de kinderen.

„Geef Moosie maar hier, Saartje,” wenkte ze, tilde het kind op den schoot, wreef de koud-vochtige beentjes met ’r magere hand en zat stil, rustig, kniprend alleen met de oogleên. Jan ratelde verder, morsend, pratend met stootjes ...

„ ... Enne ’n smerisse!... Hóópe ... Nou enne toen de brandweer an ’t spuite... Jo, wat-’n strale... Je zag niks as rook ... enne-’n vlamme ... godvergeefme wat-’n vlamme!... De lucht sag soo rood as ... as ... vuurrood hoor... je kon de sterre niet sien...”

„Brandde ’t heelemaal?” vroeg Meijer, ingespannen van kijken.

„Nou!... ’t Was rood as de kachel van binnen ... Je sag soo de balleke vallen.”

„Steen brandt ommers niet,” zei Saartje, ongeloovig.

„Of die brandt,” schetterde Jan, opkijkend en de huizen

43