Diamantstad

»Was dat je broertje Dirrek?”

„Dirrek?... Is Dirrek dan dood, stommert? ’t Was zöo’n kleine... Meijer heit ’m gesien ... D’r was niks an, hoor!... Die zei nog geen woord, net as jouw broertje Moos ... Enne kakke as die dee ... godver-geefme de sonde wat kakte die!... Vader seit dat-ie an de eeuwige schijterij is gesturreve... 'n Kissie soo groot as ’t luikie van 't riool... Maar de 161 ’s morges met ’t water in de kelder!...    We    moste    allemaal op

bloote voete loope, seg... enne    me    broer    die viel    soo

met s’n nakende kont in ’t nat.. . Hahaha!...” Rinklend sloeg de kinderlach    door    den koker.

»Enne toen?”, vroeg Saartje.

„Nou ... enne toen... Enne toen!... Verrek, seg!... ’t Is geen verhaaltje, seg!... Soo ken je blijve vrage...” Achter piepte de deur. In het vierkant der deurposten kwam de oude vrouw, gebogen, geel, verdroogd jodenwijfje, handen in beevrig getast. De bandeau, weggezakt, dekte warm nog het zilver-krulhaar, dat slapen en voorhoofd schichtig beploos. Bruine diepsels onderkringden de mat-grijze oogen. Er was zorgengevreet in ’t gelaat van neus naar mondhoeken, door ’t beenige voorhoofd, onder de wiggende jukken. Witte matinee, bij den hals vastgehouden door rood-platte broche, omkreukte het gebogene lijf tot op den zwarten rok. De eene hand sloeg om den deurpost, vingerknekels om 't molmende hout.

„Zit je daar, Saartje?”, vroeg ze.

„Ja tante.”

»Pas je op Moosie?...”

„Ja tante,”

„Wie is ’r nog meer?...*

„Jan-van-hiernaast en Meijer.*

„O zoo .. „ O zoo ... Ken je op de klok kijke, Meijer?* „Ja jeffrouw,” zei Meger, beknikkend de blinde oogen der vrouw.

„Enne hóe laat is ’tdan?” vroeg ze, kleintjes lachend. „Waar mot ’k kijke?”

„Nou bij óns,” zei Saartje, meeloopend naar de holte

42