Diamantstad

het brokje hemel, beneê tot scheemring geloomd, was als een wikkel van laat-killen Novemberdag, bleeken wasemschijn stollend om het wit van de hoofden, de handen, de blootwoelde beentjes van Moosje. Bij tijden, als straatgerucht ganschlijk verstoven en ’t stemgeroes in de kamers heenschrielde, brutaalde het hooge geluid van ’t manke joggie, als schettring in leeg-holle kamer, hel-schel wegklikkend langs luistrende wanden.

Jan kudderde modder, sprak daar tusschen door:

„... Mot jij niks voor je vader doen an die sweere op je kop?"

,’t Sijne geen sweere," zei Meijer, „’t is brand."

„Mot je met salf smeere," verzekerde Jan, viezerig kijkend naar ’t korsten-hoofd.

„Vader seit dat ’t niks is," zei Meijer: „me broer heit ’t en me sussie en me groote sus..."

„Met hoevele benne jullie?", vroeg Jan.

„Met s’n sevene."

„Benne jullie met sijn sevene? Wij met sijn viere."

„We sijne met s’n elleve ge wees," zei Meijer: „vier sijne d’r dood en me sussie gaat ook dood."

„Gaat-die ook dood?"

„Nou hoor!"

„Wat scheelt se dan as se dood gaat?"

„Jö, weet ik 't!..."

„Bij ons is d’r ook een gesturreve," vertelde Jan, modderlepel stil op den rand bij het droomrig-herinnren: „ Jeesis, jö, wat is dat gedoomes gek ... D’r was net weer soo’n lek in de kelder... Stinke dee’t!... Stink e!... Godvergeefme wat ’n stank!... We moste ’s morges allemaal meehelpe met 'n emmer... ’t Hielp geen mieter, hoor... En soo kemiek, seg... nou maar die was kemiek ... ’t Kissie stond op twee stoele ... Heb-ie wel is ’n kissie gesien? ... Heelemaal wit as van de appele-siene ... nou en daar lee-die in ..."

„Lee-die in ’t kissie?"

„Nou en wat!..."

„Met ’n deksel d’r op?", vroeg Saartje.

„Wat doch-ie anders? ... Kemiek, hè?" ...

41