Diamantstad

van schil. Het ging van mond naar mond, ’t appelvleesch met het spoeg van Saartje.

Jan, die nou wist dat-ie niks meer kreeg, bukte opnieuw over het open, stinkende gat, morrlend met schop in de modder die blazende bellen boerde.

„Sou-die diep zijn?" vroeg Meijer.

„Nou!... Je sou d’r smerig in versuipe — öf-ie!* schreeuwde Jan, modder opleeplend en prettig neer-klukkend.

„As je maar swemme ken,* zei Meijer spoegend in ’t riool.

„Swemme helpt je geen luis,* zei Jan: „hoe ken je nou swemme in swijnerij ... daar suig je ommers in vast.*

„Nou dat sit nog!*

„Jö,” helderklonk-stem van Jan, brutaal van verzee-kring: „ik heb is ’n meissie sien legge in de Burgwal... Nóu!... Enne de keerel die d’r na-sprong zat met z’n poote vast in de modder... Jö, modder is zoo vuil!*

Meijer spoog moeielijker spoeg-fluimpjes, moe as-ie ’r van werd — Saartje wierp ’t klokhuis in ’t gat en de dikke logge modder droop van den kolenschop, slaagjes smakkend in het riool.

„'k Wou da ’k had wat er in is gerold,* zei Jan weer.

„Nou!* knikte Saartje: „d’r leit van alles... As se wat in de gootsteene late valle, zakt ’t ’r allemaal in.*

„Pas op!* waarschuwde Meijer.

Boven werd heet water geloosd, dat door de zinken buis snaterde en met lawaaiend' geplas in ’t gat stortte. De witte damp sloeg om de hoofden der kindren.

„Sodejuu!” — schrikte Jan.

Meijer hield z’n hand onder de pijp om te voelen of ’t heet was.

„Jo — mot-je je poote brande!*...

„’t Is nie-eens heet... Aardappelewater... Voel maar.*

Vreemd-onnoozel werd hun gepraat bij de gaping der riool-opening, rakkerig kinder-doen, schijnbaar-volwerk-lijk door groote-mans-woorden. Saartje, ouwelijk-wijs, keek van Meijer naar Jan, Moosje druk staamlend perste de handen in de gebleven modderkoeken. Het licht van

40