Diamantstad

je lat, Meijer, anders flikkert-ie weer weg. Houe hoor!... Houe!.. . Zachies ...”

Licht klonk ’t gejuich. Bij het riool bleven ze zitten, Saartje den appel verknuffiend in 't verschoten-groen rokje, de modderpitten zorgzaam wegwrijvend. Jan keek toe met den schop in de hand, Meijer, zeker van ’t aandeel, sopte de kwakken terug in den put.

„Je ken ’m zoo bést vrete,” zei Jan, maar Saartje, ’t hoofd met de zwarte krulletjes gebogen, spoogde witte schuimpropjes op ’t rood van den appel, wiesch ’m na met ^;r hand dat ’t kringelend slijkte, droogde sekuur met ’t grijs van ’r rokje, tot de appel rooderig-glom.

„Nou krijge jullie allemaal ’n stikkie.. . eerst Jan/ De tandjes beten een hap. Jan, gulzig bijschuivend hield de hand op, hand zwart van het slijk. Saartje gaf hem ’t stukje, dan Meijer, dan Moos, die de citroenschil had laten vallen, weer bij den put zat.

„Je proef d’r zoo niks an,” zei Meijer.

„Denk-ie dan dat ’t door de schil heengaat?” zei Jan, wijs; „as-die ’r ’n week inleit blijft-ie nog om te vrete.*

„Nou, dat zou ik wille zien, wat jij, Saar?” schorde Meijer.

„Ik zou d’m niemeer luste as-die d’r ’n week in gelege heit,* zei Saar, vinnig-happend, omdat de appel van haar was.

„Nou ikke wel,* schetterde Jan: „Wij hebbe laast op de Singel gestoken, de schele en ikke — weet je wel ? — met ’n stok met ’n spijker d’r in... Jeesis-mierande wat ’n hoop leie d’r in ’t water en best hoor!*

„Legge d’r altijd zoo’n boel?* — vroeg Meijer, volgend, het gaan van den uitgebeten appel in Saartjes hand.

„As d'r markt geweest is altijd en hóópe, hoor... O jee... hóópe... Je ken je d’r ziek an vrete... Koos had ’r over de twintig... As d’r maar zóó’n rot stukkie an is, keile z’m weg... Krijg ’k nou niks meer, zeg?”

„Je heit al zoo’n brok gehad,* zei Saar: „’k Hou zellef niks over.* Maar bij ’t zwijgend kijken der andren, beten de witte tandjes toch nog voor elk 'n hapje, bloedig

39