Diamantstad

Saartje rees op dan, vatte ’m onder de armen, sleepte ’m weg naar de deur.

„Sel je nou hiér blijve sitte... Mo’k tante gaan roope... Sel je doen wa’k je seg, hè, hè?... As je,weer is durf... hoor-ie? hoor-ie?^w...

En ’t opgeblazen jongske beplukte opnieuw den stronk dien zij gaf, beentjes slijkzwart, ’t lidje bleek propje er tussehen.

Jan was nu bezig den kolenschop te binden aan den stok. Meijer hield de einden tezaam. Maar het touwtje brak af.

a’k Sel me veter geve,* zei Meijer, zoekend achter de benglende lip van z’n schoen. Saartje was vlugger, scheurde een band van haar broek bij de knie en Jan, strafknippend met d’oogen, trok tot het hield. Hoofdjes dicht op elkaar, leien ze weer over het gat, waar de stankbellen barstten als oprispende boeren. Vol en zoet, hijgend, dof-klukkend, gurgelde de stank uit de darm-spleet, kruipend langs de vaal-bruine wanden die stonden gevierkant onder het plat van den hemel. Het was eene klein-zwarte binnenplaats, achter een donkre gebrokkelde poort, die naar *n nauwe gangstraat kokerde In die poort waren twee deuren, onzichtbaar in 't duister, op de plaats waren er twee. Het derde huis had beneden den blinden muur van een pakhuis, er boven het druilig ge-rij van vensters met grauwe, verweerde kozijnen en ruitjes beschimmeld in stof. Als water vettig besausd, parelmoerig van glans, glimde het glas daar der opperste vensters in ’t huizen vierkant — ramen bedroomden mekander, altijd ziend een glanzend gezwijg en menschenbewegen in schaduw. De steenen koker met ’t venstergelijn, pijlerde op naar den hemel — boven, een dorre mond die lucht zoog en licht — beneden, de plaats slijkrig en zwart met vertrapte bloemkoolstronken, een wippende handkar en een hoek nat en pekel*beslagen van mannen-gepies. De bovenste ramen van ’t huis over den blinden muur, zilverden in avondlicht, de eenige die over daken, goten, schoorsteenen, rigglende pannen heenkeken. De andre stonden op kieren, twee met bloem

35