Diamantstad

opschurkend, ademde den log-zoeten stank, het bleek gezichtje met ’t kroes tot vlak bij den put.

„Waar zie je n’m dan?”

„Nou daar. Jij ken ’m niet zien."

„Kè-je d’r bij?"

„Hou nou effen je smoel!... ’t Stinkt as de pest!"

„Wi-je de schop?"

„Hou nou je smóél!"

Voorzichtig tastte de lat in de modder benee. De drie gezichtjes, aandachtig, bogen bij het riool, dat z’n zwaar-zoete walmen door openen slijmstrot tegen roodzwarte huismuren hijgde.

„Hei-je n’m?"

„Denk-ie dat ’t zoo makkelek is,* neusgromde Jan.

„Laat mijn ’t dan doen met de schop," zei Saar, dichter toekruipend.

„Je ken d’r niet bij met de schop... Hou nou je smoel!... ’tls me gövergeefme ’n stank!... Jessus, jessus wat *n mietersche stank... Allemaal stront en swijnerg... Nou haal ’k ’m an..."

„As je de schop an de lat bindt," zei Meijer, spuu-gend, pratend tusschen z’n vingers door: „wattè?... wattè?”

„Hij komp zoo wel."

„’k Zie nog geen scheet!..."

„Ken die niet sinke?", vroeg Saartje, handjes in uitgebaggerde modder. Jan antwoordde niet, zacht schrapjes aaiend in den drekpoel beneden. Moos, ’t ziekelijk kind in ’t pompadour jurkje, dat tot nu toe gewriemd had aan ’t bloemkoolblad, was billen-wrijvend over de steenen gekikkerd, tusschen Saartje en Meijer. De handjes kleefden in 't rotsel, grabden er in, besmeerden ’t jurkje, sapten het slijk in de zwarte knijpvingers. De oogen groot, vochtig, keken zonder begrijpen naar de pijp en het vierkante gat.

„Ga je weg, Moosie" — snauwde Saartje: „mot je d’r in val le!"

„Ta... Ta!... Ta!", dwong ’t kind, de handjes strekkend naar ’t riool.

34