Diamantstad

EERSTE DEEL.

I.

Ylak bij Casino sprong hij van de tram, stond stil, kgkend naar de oude gevels. Tusschen de dracht der vaal-lijnende huizen spaakte groen in een tralieënd raster. Zóó had hij het onthouden, niet alles afzonderlijk, niet een énkel huis met opdringende vormen, niet het kleine van menschen die er gewoond hadden, nog woonden — nee, zóó als hg het weèr zag: massaal, zwart-geslagen van straat vuil, hu is klomp in stedebenauwing, omwringend het groene stofperkje. Het gaf hem eene vreugde en pijn van lichte verwondring — dat dit alles zoo verweerd geleek, zoo ouder geworden, ouder zelfs dan de herinnering, die het in wazige schaduw gezet. Op zee had hij zich dikwijls de jodenbuurt gedacht, uitsluitend gedacht, en warm-lieve, zacht-glimlachende genegenheid gevoeld voor het bruin der straattintingen, zooals hij het zag, bij gedroom achter oogleden. Maar na zoo langen tgd werd het moeilijk jongensindrukken te hervinden, scheen je jeugd als 'n koorts v^n onrijpe verwarring, mal en gejaagd, vèr van je leven gegleden. Toch klukte 't in z’n keel, traagde z’n adem, was er ^?t vreugdlijk ontmoeten van kleuren, die het verlangen naar deze straten tot zwaarmoedige draperie had gevormd, mèt de vloeiing van bruin en zwart — wit-venstertjes doorsneden — die over het plein dampte en in de Joden-Amstelstraat van gevel naar gevel, dak naar dak henen-loomde. Al-stratenschoon was hier, slinger van stegen en sloppen, huizengehuif in scheemring van

23