Vreemde jacht

gelaten, voor ’n kind dat hèm niet angaat, mij niet angaat, niémand angaat____

Annie Hope, in Godsnaam, kom tot jezelf!____Mis

schien heeft de boot ’m.... (wil naar ’t raam).

Hope. (hartstochtelijk het koord van het gordijn stuk-trekkend, zoo dat het voor het venster neerflapt)... .

... Niet kijken  Niet kijken.... Ik zie ’m nooit

meer terug!... (zakt met het hoofd in de armen op de tafel).

Annie. .. Hope .!. Hope ... (buigt angstig-aarzelend ’t gevallen gordijn ’n weinig om, staart door den kier, gaat diep-ontzet op den anderen erkerstoel zitten).

Hope. (die de laatste bewegingen opgelet heeft, richt zich op).... Kijk je niet meer? (een stilte). Blijf je zitten? ... (een stilte)... Zeg je niéts....?

Dertiende Tooneel.

De vorigen, Dokter.

Dokter, (dompt verslagen op den stoel bij de deur....) Da’s vreeselijk, vreeselijk----

Hope. (ziet hem aan, barst los)... Mijn schuld! Mijn schuld!... Ik heb ’m tot ’t laatst voorgelogen.... En om dat kind, dat vreemde kind, heeft-ie mij, mij... (zakt ineen. Annie en Jan schieten toe).

EINDE.

Berlijn/Scheveningen, December ’07.

246