Interieurs

‘Wat zulle jullie ’n port verschreve hebbe! Noü! Hoef je niet eens te vrage! En ga je nog naar Indië?’

‘Als we getrouwd zijn.’

‘Zo. Zó. Wel wat doet ’t me ’n verduiveld plezier da’k je ben tegengekomme.’

"k Was net weer voor ’t éérst op bezoek bij me schoonouders.’

‘En je meisje niet gezien? Da’s ’n beproeving hè? Aardig meisje. Allemachtig lief meisje. Late we ’n trammetje pakke, hè?’

Na ’t benauwd schaakpartijtje kwam over Frits een gevoel van rustige behagelijkheid, nu hij w^eer in het doen was, angeleund tegen de koperen stang van de tramwagen met ’t windgezuig langs z’n ene oor. Hans - over hem -bollig in de rodrige weerschijn van het tramglas praatte en hij hóórde ’t wel, maar z’n gedachten, z’n warm-weelderig voelen van ’t ogenblik waren bij de huizen van de Utrechtsestraat, bij de bekende huizengestalten, bij de verlichte bakkerswinkel, däär - was die ’r nog altijd met z’n bolletjes en witgeschuurde planke en de lamp in ’t midden? - bij de lantaarnpaal, däär en de winkel van Zeehandelaar. - Jawel Zeehandelaar heette-die - en de mense over ’t asfalt, dezelfde mense, de ouwe mense. Was dat zó voele van de huize, van de huize in d’r scha-duwe en lantaarnpaal-lichtinge, van de huize perspecti-verend naar ’t Paleis in de verte, waarvan ’t vleugelfï-guurtje knipte in ’n melkwolk, van de huize zwartig en wit, met wit-flikkeringe, en rood-vierkantige schemerin-ge, niet als ’n ouwe vrindlijke jongens-herinnering, als ’n verliefdheid, als een héérlijke verliefdheid. En dan de wissel over en ’n stuk gracht, ’n reep blankmattend, weg

102