Interieurs

zwartend water met ’n donkere huifbrug en veel lantaarns goudkaatsend in zwart water - was-ie ’r niet verliefd op, verliefd op de huize, op ’t water, op ’t asfalt, op de intimiteit van Amsterdam zoals hij die voelde, nieuw-voelde, innig-voelde, soepel-voelde. Je stond op de tram, maar je lippen gaven klater zoentjes overal en je borst ging blij om ’t herkenne, om de vorme van de straat, de rails juist daar en die winkel weer daar en de agent op de hoek en de gewrongen hoekige dakenlijn toesnijdend naar ’t figuurtje boven ’t paleis, dat dromerig opbolde in de melkwittige wolk. Ja, hij was er verliefd op, sentimenteel-verliefd, glimlachend-verliefd, ’t Schokte m allemaal tot tere aandoeninkjes, tot ongesproken gezegdetjes - daar heb je dié kroeg - d’r zijn mense in - daar is de boekwinkel van. . . van... van. . . ’t Is dé boekwinkel. Hebbe ze dat huis verbouwd? - Ja dat was ’r vroeger niet. Weer de aanplakbiljette. Wat is dat allemaal gebléve. Wat is dat allemaal plezierig. Wat vin ik dat allemaal plezierig - wat rijdt die tram zachies-lekker. Die goeie Hans. Wat zegt-ie? - Ja, ja, zeker Hans. En de conducteur. Die met ’t baardje. Nóg mense in de spekslagers-winkel - kijk is an. Wat ’n gezellig gezicht die hamme en die worste en die witte krulpapieretjes. Hij was verliefd op dat alles, warm-weelderig-verliefd. Het kroop in je op, warm in je borst, roodwarm in je gezicht. Het was om bij te neuriën, neuriën, neuriën op het knoersend gebrom van de wielen in de rails. Die straat was hét leven. De schaduwen en lijnen en vormen, die in zijn herinnering geplant stonden gaven vrindlijk-bewogen, zacht-drukkende handen aan al het omringende, aan al het ouwe, het óüwe.

103