Interieurs

‘. . Juist. . . naar Diligentia en in d’r laatste brief schreef ze dat ze Romeo et Juliette van de Franse had gezien. Dat dee ons genoege. We dachte dat ze tering zou krijge. Ja, je heb ’n vrouw an d’r... ’n vrouw waar je op staat kan make.’

‘. . .En waarom heb je tussentijds niet eens geschreve?’ vroeg mevrouw, lief-vrindelijk, erg-opgelucht dat de kwestie bij gelegd was.

‘. . . Waarom?... In de eerste plaats was ’k toen ziek, wat je noeme kunt ziék. - Die brief van meneer, had me ’n klap gegeve

‘Nou ’n klap. ’n Klap!... ’t Zal je wel geen plezier hebbe gedaan, maar met wat gezond verstand... ’t Was in geen geval ’n harde brief... ’

‘’k Was ’r toch niet op verdacht. Al schreef u dat als ’k hélemaal beter wer - ’t engagement weer an kon kome -tóén dacht ’k dat alles uit was, alles - o, wat ’n moeilijke tijd was dat! Als je zo denkt, dat alles, alles. . . Maar Goddank, ’t is voorbij. Wat ’n jammer dat Bets ’r niet is. Wat spijt me dat!’

‘Wil-je nog ’n koppie thee, Frits?’

‘Asjeblief.’

‘Heb ik je straks melk gegeven?’

‘Da’s minder, mevrouw.’

‘’k Heb je in zo’n lange tijd niet bediend, hé? Nou heb ’k béter opgepast.’

Meneer had z’n bril weer afgenomen, wreef de glazen, keek klein-kippig.

‘En düs wou je ’t engagement weer opneme,’ zei-die, terwijl Frits in ’t kopje roerde, langs z’n neus weg.

‘Nee, da’s weer iets van ü, om dat nog te vrage,’ zei Frits

96