Interieurs

met spottende verwondering. Hij voelde zich weer thuis, net of-ie niet weg was geweest, bij de ouwe, gevoerde gordijnen, bij ’t plant en tafeltje, bij ’t pantervelachtig tapijt. De dingen kwamen wéér tot hem in de gelukkige vertrouwelijkheid van voor maanden. Nee, ’r was niks gebeurd. Het was hélemaal niet gebeurd. Dat was de poot van ’t plantentafeltje met ’t stukje bruin papier er onder voor ’t wiebelen. Dat waren de nisvensters. Dezelfde schaduwen waren er op en er om. Het was het oude, onbewogen leven der dingen, dat hem weer evenwichtig-gelukkig aandeed, zoals-ie zich ook thuis bij tijden even-wichtig-gelukkig voelde bij de kamervoorwerpen in onverbroken volgorde, - de portretten daar, de inktpot van Bets daar en dat-en-dat in de rommelhoek. Het was de vrindlijke aan wrijving van lijnen en vormen, zonder herinneringen, het intieme aan het eigen leven vastgegroeide niet hinderlijke voorwerpen-geleef. En zoals hij nu zat, met ’t bebloemd kopje opgaand naar de lippen had hij méér gezeten en de zacht-innige aandoening kwam over hem dat-ie ’t zó al meer dan eens, zeer herhaaldelijk had doorlééfd in dezelfde houding, in dezelfde vorm-ge-bogenheid, met de leunstoel links, de mat-glimmende tafeltjespoot met ’t stukje papier er onder, rechts.

‘Ja, da’s nou ook iets! Hé, wat ’n vraag, Herman,’ zei mevrouw, haar kopje op de tafel neerzettend.

‘Zó gek is me vraag niet,’ accentueerde meneer, in wondere belangstellende aandacht voor z’n brilleglazen: ‘als ’k vraag, óf-ie ’t engagement weer wil opneme, dan bedoel ik, dan bédoél ik, of ’t nou volkomen zeker is, dat de ziekte geneze is. Begrijp je, Nanta?’

‘Volkomen. Volkomen. Heb ik u niet geschreve dat de

97