Interieurs

stomp met twee gaten en de randen van wimpers.

‘Zo. . . En nou jij, Nanta.’

‘Over die expressies heb ik u vanmorge - ’k bedoel in de brief die ü vanmorge gekrege heeft - excuus gevraagd, ’k Was driftig. Maar u moet eens in mijn plaats. . . ’

Jawél, jawél. Dat zei ik tege me vrouw. Jij redeneerde met je gevoel. Met je gevoel moet je niet redenere. Is ’n vader die an z’n dochter denkt ’n egoïst?. . . Wat schreef je ook weer? - Enfin, late we ’r niet verder over spreke. En mekaar ’n hand geve, hè?’

‘Graag, meneer, graag.’

‘Hè, zo mag ’k ’t zien. Zó mag ’k ’t zien,’ zei mevrouw, opgelucht, blij - druk j es: ‘Ik vin die kwesties zo naar, zo ijselijk-naar.’

‘In elk geval,’ begon meneer weer, rustig van spreken: ‘heeft Bets je brief niet geleze. Dat was verstandig van me, niet? ’k Zei d’r eenvoudig: Bets, ’t is uit en je moet je d’r overheen zette. Geen kwestie van, hoor! Mijn aard, die Bets. Schrikkelijk koppig. Ze wou niet uit, nergens naar toe, niewaar Jeannette? Wat we verzonne om d’r af te leide, ’t hielp niks. Pa laat u mij me gang gaan, zei ze telkens. Pa, ik ga niet uit. Pa, ik blijf me hele leven rouwe. Ja, zó dee ze, zó was ze. Je héb wat an Bets, hoor. Da’s ’n vrouw voor je héle leven, ’n meid uit één stuk. Wil je gelove da-we d’r hebbe moete dwinge om naar de Van Laans te gaan? Ik wou toch per sé, per sé niet hebbe dat ze hier bleef knieze. Ze had zulke schelle onder d’r oge, niewaar, vrouw. En in de laatste tijd kwame al weer opgewekte brieve. Ze was eens mee geweest naar, naar

‘. . .Naar ’t Diligentia-concert,’ vulde mevrouw aan.

95