Interieurs

d’r binne zoveel tijds weduwe maakt. Ik dacht dat je toen uit je zelf - je moet me goed begrijpe, ’t is geen verwijt, helemaal geen verwijt, in de vérste vérte geen verwijt, ’t jawoord zou hebbe ‘Maar m’n got meneer u moest toch ‘Laat me nou eerst uitspreke, Nanta. Dan jij. We zitte er voor. Als Bets hier zou zijn, zoue we niet de gelegenheid hebbe. Maar je dee ’t niet. Je dee ’t niet. Je blééf verliefde brieve schrijve - mooie brieve - prachtig-mooie brie-ve. Toen dacht ik: dat gaat zo niet. Als niemand verstand heeft moet ik ’t hebbe. En ik polsde eerst Bets. Wat ’n scènes. Wat ’n ellendige scènes. Wat ’n scènes, hè vrouw? ’t Kind was kapot. Bruin moest ’r middeltjes voorschrijve. Ze zou zich gaan verdrinke. Nou vraag ik je. ’t Is toch wérkelijk ’n situatie voor Van Maurik of Beets. En toen schreef ik je. Viermaal heb ik de brief veranderd, niewaar Jeannette? Viermaal. De laatste maal was de postzegel al op de envelop, niewaar Jeannette? En toen kwam je woedende brief met expressies, expressies! Enfin, daar spreek ik niet over. Je was toen prikkelbaar en ziek. Anders zou ’k je nooit meer in me huis ontvange hebbe. Nu je kalm over de dinge nadenkt, zul je moete toegeve da’k zo han-dele móest. Nou moet je me effen late zitte. Nou ben ’k wéé van ’t gesuis in me ore ‘Wil-je ’n glas water?’

‘Nee, nee. . . effen rustig. . . Die vervloekte salicyl!. . . ’k Schei d’r mee uit.. . ’k Wor d’r ziek van ‘Je zal wat druk gesproke hebbe.’

‘Nee - nee.’

Even, was niets van ’m te zien dan het baardig halsvel, de baardige kin tussen twee zilverhaar-heuveltjes, ’n neus-

94